Ik ben Priscilla: Mijn tijd op de Wedo

De lente kwam, en een vrouw die weinig sliep en veel werkte, vond op internet iemand die net haar baan kwijt was en die haar kon helpen de zaken op een rijtje te zetten, en dat ben ik, hoewel ik op dat moment een beetje de weg kwijt was.

Indy en ik zaten in een cafetaria in een mediterraan stadje nadat we aan de telefoon hadden gepraat, talen hadden gemengd (Engels, Frans en Spaans), en onze gevoelens hadden gedeeld. De cafetaria heette Black Pork, en aanvankelijk dacht ik dat het misschien geen goed voorteken zou zijn om naar een ham- en chorizobar te gaan als ik al meer dan tien jaar geen vlees meer heb gegeten. Ik had het mis. We hebben twee uur lang gepraat, niet alleen over het project, maar ook over levenservaringen en vele andere dingen. Indy was blij en kocht een paar roze gymschoenen van een jongen uit Senegal die aan onze tafel voorbijliep, en ik vertrok glimlachend terwijl ik uit het raam van de trein keek.

De volgende dag ging ik naar Xativa. Ik werd begroet door twee grote harige zussen die me op de grond wierpen, en een prachtige hond die ik "Podenqui" heb genoemd, want hoewel ze officieel Lottie heet, denk ik dat ik met het verstrijken van de tijd iedereen zover zal krijgen haar een andere naam te geven (dat is mijn geheime doel bij wedo). Podenqui was erg ziek en verdrietig, maar Ian en Indy hebben haar haren weer gezond en sterk gemaakt, en ze is een paar kilo aangekomen... hoewel ze een snelle stofwisseling heeft en alleen mensenvoer lust. De drie kittens hebben ook een gelukkig verhaal, maar ik wil het in deze post niet alleen over dieren hebben.

Die eerste dag hebben we mijn computer geconfigureerd, ik had toegang tot het systeem, en ik probeerde dingen op orde te brengen, zoals Marie Kondo (Konmarie een Japanse auteur, & TV presentatrice). Hoewel ik de eerste paar dagen vooral probeerde te weten te komen wie de andere mensen waren, wat ze deden, en deel uitmaakte van alle teamvergaderingen om uit te vinden wat ik nog meer kon bijdragen. Toen ik het eenmaal begreep, en dat duurde een paar maanden, deed ik administratieve taken en hielp ik de teamleden zo veel als ik kon.

De lente ging voorbij (Blood alters, zoals we in Spanje zeggen), de zomer kwam, en ik voelde een enorme behoefte om wedo beter te begrijpen. Om een grotere betrokkenheid bij het project te hebben. Ik stelde Indy voor dat ik een week vanuit Indy's huis zou werken, waarmee Indy instemde. Dat was de eerste week van Karl, en mijn man Rodrigo vergezelde me. Die week had hij weinig werk en kon hij ons helpen het nieuwe kantoor in te richten. Dank je wel! Ik kon niet stoppen met lachen elke keer als Rodrigo Karl belde, en hij antwoordde "Ja, meneer" Tussen ons drieën & Indy, (als we niet in vergadering waren) hebben we het kantoor ingericht, de muur geschilderd en een werkruimte achtergelaten, vol met licht, en met de Bougainvillea's in de ramen (het is hemels! - Google kantoren zullen ons binnenkort kopiëren)

Op de tweede werkdag, net toen Karl door de deur kwam, ging ik op blote voeten naar mijn computer. Als kind achtervolgde mijn vader me altijd met slippers door het huis zodat ik niet op blote voeten zou gaan, maar ik luisterde nooit naar hem. Deze dag heb ik ook geen rekening met hem gehouden. Ik herinner me alleen dat ik iets warms en zachts op mijn tenen voelde, en het was poep van Mimi, een van de harige zusjes. Ik herinner me alleen dat ik gilde, mijn voet onder de kraan zette en alle toiletartikelen gebruikte die ik in mijn toilettas had, evenals ontsmettingsmiddel. In Spanje zegt men, dat als je op poep stapt, je geluk hebt. Ik geloof dat als je op blote voeten op poep stapt, je geluk hebt voor de rest van je leven, in dit leven en in het volgende. Zo begon de week.

Ik weet alleen nog dat we lang werkten en pizza gingen eten, nadat we het zwembad hadden schoongemaakt.

In de auto terug begrepen Rodrigo en ik dat onze muziekcultuur nul was, en dat we, zonder het te weten, een opwindende ervaring hadden gehad.

Wat kan ik nog meer zeggen?

Deel uitmaken van een project als wedo, dat aangepast is aan de reële behoeften van de hedendaagse maatschappij, dat faciliteiten zal bieden aan al wie zijn vaardigheden en bekwaamheden wil ontwikkelen in een dergelijke geglobaliseerde wereld, is ongelooflijk! Tijd is voor mij bijzonder belangrijk en de mijne besteden aan een project waarin ik geloof, is van essentieel belang. Als je bovendien ziet hoe wedo zich zo snel ontwikkelt dankzij de doeltreffende communicatie en het professionalisme van iedereen die deel uitmaakt van het team, dan windt me dat op. wedo is een project waar ik me één mee voel. We hebben een ongelooflijk goede werksfeer, we hebben plezier, en we weten ook dat elke stap die we zetten, zijn vruchten afwerpt. We hebben in echt korte tijd een netwerk gecreëerd dat erin slaagt het beste uit onszelf te halen, en dat kansen zal geven aan al diegenen die hun dromen willen verwezenlijken en de kost willen verdienen om eten voor hun huisdieren te kunnen kopen.

Wat mijn werk betreft, help ik graag mensen hun twijfels op te lossen en ik ben een georganiseerd en creatief persoon. Wanneer iemand dus een vraag wil beantwoorden, hem wil helpen documenten te organiseren of gewoon een vraag wil verduidelijken, kan hij bij mij terecht. Naast dit alles beginnen we zeer binnenkort met wedo Talks in het Spaans en vertalen we al onze platforms in mijn moedertaal, waarbij ik me zal inzetten om de grote gemeenschap van Spaanstaligen te bereiken, zodat ook zij toegang kunnen krijgen tot ons platform, I love it!

Ik kan toch nog heel lang veel wedo avonturen blijven delen! Karl en ik wachten op jullie in het kantoor boven met Mimi, Lulu en Podenqui. Degene in het shirt met korte mouwen en de ventilator constant aan heeft, is Karl, ik ben degene in de trui.

Tot ziens!